Það er afskaplega sorglegt í raun, en á sama tíma ætti ekki að koma á óvart, að sjá hvað Frakkar eru sjálfum sér verstir þegar kemur að atvinnumálum. Ég tek svooooo undir orð Þórlinds Kjartanssonar (Hetjuleg barátta fyrir atvinnuleysi) um mótmæli franskra stúdenta og verkalýðsfélaga gegn umbótum í vinnumarkaðsmálum ungs fólks.

Eitt af því sem stuðlar að atvinnuleysi eru hömlur og kvaðir á fyrirtækin. Eitt raunverulegt dæmi t.d. í Frakklandi voru lögin sem skilgreindu vinnuvikuna sem 35 tíma vinnuviku. Það var sagt að með því að fækka tímum starfsmanna í vinnuni (fyrir sömu laun að sjálfsögðu) væri verið að skapa þörf fyrir aukningu starfa. Þetta klikkaði algerlega. Vinnuni var bara troðið á færri tíma. Og það er tvennt sem Þýskaland og Frakkland eiga sameiginlegt. Það er mikið atvinnuleysi og miklar kvaðir á fyrirtæki varðandi starfsmenn.

Þessi mótmæli sem hafa staðið gegn aðgerðum stjórnvalda minna mig á þegar Daewoo varð gjaldþrota
í nóvember 2000. Þá var fyrirtækið í viðræðum við lánadrottna um endurfjármögnun. Lánadrottnar sögðu "við láunum ykkur ef þið segið upp 20.000 starfsmönnum af 220.000". Verkalýðsfélögin í Kóreu sögðu nei við þessu og þar með var Daewoo lýst gjaldþrota. 220.000 manns misstu vinnuna í stað 20.000.

Þetta eru fótsporin sem Frakkar fara í aftur og aftur. Þetta hryggir mig því ég bjó jú þarna í rúmlega 5 ár. En þetta er aðal vandamál Frakka, þeir eru svo miklir sósíalistar. Það er í sál þeirra. Og eins og Churchill sagði þá er glæpur kapítalismans ójöfn dreifing gæða en glæpur sósíalismans jöfn dreifing ömurleikans. Þetta er alltaf að sanna sig, aftur og aftur.